حضرت علی (ع) می فرمایند:

« ... و ترک الِکذب تَشریفاً للصَّدق »                                 

« ... و (خدا) دروغ را به خاطرحرمت صدق وراستی، موردتحریم قرارداد »

دروغ گفتن باعث نگاه تحقیر آمیز دیگران وعدم اعتماد همسالان، دوستان وحتی اعضای خانواده به انسان می شود.

بامرور زمان، سخن فرد دروغگو اعتباری نداردهرچند راست بگویید. چنانچه در مثل است که می گویند ((دروغگو خانه اش آتش گرفت)) کسی باور نکرد.

ازآنجا که سخنان فرد دروغگو با واقعیت مطابقت ندارد، لذا به خاطر سپردن این مطالب برای اودشوار و حافظه اش ضعیف خواهد بود. به همین دلیل است که وقتی ازچنین شخصی توضیح دوباره صحبت هایش را بخوانیم، قادر به باسازی وقایع به ترتیب قبل نیست.

فرد دروغگو هم خود و هم اطرافیان را مورد آزار قرار می دهد هر چند کلام وی با هدف شوخی گفته شده باشد؛ خداوند هم از دروغگو راضی نیست و نارضایتی خداوند ، عدم موفقیت وی را به همراه دارد.

فرد دروغگو هرچقدر هم انسان بی تفاوتی باشد، همیشه ترس ازفاش شدن دروغش موجب اضطراب و نگرانی وی می گردد.

چنین رفتاری از فرد دروغگو می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله عدم اعتماد به نفس فرد دروغگو، احساس حسادت نسبت به دیگران، تلاش برای تحقیر سایرین و کوچک کردن تلاش و زحمات این فرد و ...

برای دروری از دروغ، بایستی فرد از کودکی ازاین اخلاق ناشایست دوری و پرهیز کند چرا که تکرار یک کار باعث عادت می شود، تکرار عادت تبدیل به ارزش می شود وانسانها با ارزش ها  زنده اند و رواج ارزش تبدیل به فرهنگ می گردد و فرهنگ ها انسان را به دره ی سقوط یا قله ی  صعود رهنمون می سازد.

الگوی ما در تمامی رفتارها، ائمه و بزرگان ما هستند و باید بدانیم هیچ یک از انبیاء و امامان معصوم، حتی یک بار – هرچند به شوخی – ودر دوران خردسالی نیز دروغ نگفته اند. آیا بهتر نیست به جای سایر رفتار های نادرست، رفتار این بزرگان را الگوی خود قرار دهیم؟ اگرچنین کردیم خود را به منبعی کامل و جاودان پیوند داده ایم و پیوستن به یک منبع کمال و راستی، باعث  کمال وراستی ما می گردد.

                                                                                  بهروز قربانعلیزاده